🖤 The Smashing Pumkins - Adore (1998)

Label: Virgin Records
Produkcja: Billy Corgan
Czas trwania: 73:30
Skład: Corgan + muzycy sesyjni (po odejściu Chamberlina)

„Cisza po burzy – elektroniczna żałoba i najdojrzalsze oblicze zespołu”

Po sukcesie Mellon Collie..., Smashing Pumpkins mogli zrobić wszystko. Ale życie napisało inny scenariusz. Śmierć matki Corgana, wyrzucenie perkusisty Jimmy’ego Chamberlina z powodu uzależnienia i wypalenie po trasie sprawiły, że kolejny album zespołu stał się czymś zupełnie innym.

Adore to płyta ciemna, melancholijna i głęboko intymna. Brakuje tu grunge’owego pazura, nie ma eksplozji gitar – zamiast tego: minimalistyczna elektronika, pianino, bębny automatyczne, ambientowe tekstury. I właśnie to uczyniło ten album wyjątkowym.

„To Sheila” otwiera płytę jak mglisty poranek po długiej nocy. „Perfect” to młodsza, dojrzalsza siostra „1979” – liryczna i miękka. „Ava Adore” to jeden z niewielu momentów intensywności – industrialny beat, mroczny klimat i seksowna dekadencja. Ale prawdziwe perełki to „Tear”, „Crestfallen”, „Behold! The Night Mare” – pełne żałoby, pokory i nadziei.

Corgan śpiewa tu inaczej – ciszej, spokojniej, często z rezygnacją. Teksty poruszają tematy straty, miłości, śmierci, transformacji. To najbliżej, jak zespół kiedykolwiek był do gotyckiej ballady czy ambientowego art-popu.

Dlaczego warto?

Bo Adore to najbardziej niedoceniony klejnot zespołu. Inny niż reszta ich dyskografii – ale przez to właśnie tak głęboko zapadający w pamięć.

🥀 Ocena: 9.5/10
Elektroniczna elegia. Smutek ubrany w dźwięki z innego świata.