The National - High Violet (2010)

Ocena: 9.5/10
Piękno wewnętrznego chaosu. Płyta emocjonalnie wyniszczająca, ale też oczyszczająca.

High Violet to najbardziej spektakularny sukces komercyjny i artystyczny The National. Album przyniósł im międzynarodowe uznanie i zdefiniował ich styl na lata: gęsty emocjonalnie, melancholijny, często elegancki, ale niepozbawiony podskórnego napięcia.

Od pierwszego utworu, „Terrible Love”, czujemy, że mamy do czynienia z czymś monumentalnym — gitarowy szum narasta jak fala emocji, a wokal Berningera wznosi się z rezygnacją i napięciem. To początek opowieści o życiu w lęku, o walce z depresją, o toksycznych miłościach i trudach bycia dorosłym.

Największe perełki:

• „Bloodbuzz Ohio” – hymn powrotu do rodzinnych stron, pełen dylematów i niepokoju; refren „I still owe money to the money I owe” brzmi jak współczesny status egzystencjalny klasy średniej,

• „Sorrow” – smutna, ale nie bez nadziei; prosty tekst i genialna melodia trafiają prosto w serce,

• „Conversation 16” – tekstowo absurdalna (motyw z „zjedzeniem ukochanej”), ale w gruncie rzeczy głęboko dramatyczna.

To album, na którym aranżacje są bogatsze, smyczki i chórki są bardziej obecne, ale wszystko wciąż podporządkowane jest dusznej emocjonalności. The National na High Violet potrafią brzmieć jak jednocześnie rozedrgana orkiestra i cichy zespół barowy. To emocjonalna terapia zamknięta w 47 minutach.