🖤 Indochine -  „Dancetaria” (1999) – Mrok, strata i odrodzenie przez sztukę

🎶 Styl: Rock alternatywny / electro / dramatyczny pop
💿 Klimat: żałoba, introspekcja, gotycka aura

🔍 Recenzja:

„Dancetaria” to najbardziej osobista i emocjonalna płyta w dorobku Indochine. Nagrana po śmierci Stéphane’a Sirkisa (brata Nicolasa i gitarzysty zespołu), pełna jest bólu, żalu, ale też nadziei i poszukiwania sensu w tragedii.

Utwór tytułowy „Dancetaria” brzmi jak czarny balet — połączenie dramatyzmu i dźwiękowego piękna. Cały album to podróż przez wewnętrzne zgliszcza, z fragmentami światła.

• „Stef II” to emocjonalny hołd dla brata,

• „She Night” pulsuje tajemniczością i zmysłowością,

• „Justine” porusza subtelną i mroczną historią o utracie i potrzebie miłości.

Brzmienie jest bardziej organiczne niż w „Paradize” – dużo gitar, cięższy klimat, gotycka melancholia, ale też rozświetlona momentami jasnym synth-popowym światłem.

To płyta, która nie boi się bólu i zamienia go w sztukę.

🎧 Emoty:

🖤🌧️🎭🌫️🕯️

⭐ Ocena: 9.3/10